نوگرايی و سنت گريزی

در مابين سالهای ۱۸۵۰ تا ۱۹۰۰ و درست بعد از نئوکلاسيک که خود حاصل سرخوردگی هنرمند و رنسانس بود، هنرمندان به نتيجه جديدی با نام کلی هنر مدرن رسيدند که هدف اصلی آن شکستن قيد های نامناسب مکاتب کلاسيک برای زندگی امروز بود. اين رويکرد در مرحله اول و پيش از آفرينش مکتب مدرن به پيدايش مکتب آرت نوا انجاميد، مکتبی که اگرچه برای تکامل هنر مدرن حياتی بود ليکن به سرعت توسط هنرمدرن نفی شد. رويکرد آرت نوا فقط و فقط گريز از سنت بود و بس و جواب مناسبی برای زندگی مدرن نداشت.
تاريخ، آيينه واقعيات است. اگر امروز جوابی برای زندگی امروز مهيا نکنيم و فقط به نفی گذشته بپردازيم، آیندگان به ما خواهند خنديد.

نوگرايی

اصولا ما ايرانيان خوب شعار می دهيم و بد عمل می کنيم و اين امر از صدر تا ذيل جامعه را در بر می گيرد. يکی از مصاديق اين امر مقابله با تجدد و سنت گرايی ما ايرانیهاست. همه شعار اصلاح و پيشرفت می دهند و همه به حفظ وضع موجود می پردازند. واقعيت آن است که آنانکه خطر می کنند و از ورطه شعار به دنيای عمل وارد می شوند خواهند برد که با نگاهی گذرا به تاريخ و بررسی زندگی بزرگان علم و فرهنگ و هنر و سياست می توان آنرا لمس کرد.