روسيه

نگاهی گذرا به کشورهايی که امروز از دوستان و يا دشمنان جمهوری اسلامی هستند نتايج بسيار جالبی به بار می آورد. در زمره کشورهای دوست، ما دست روسيه و چين کمونيست را می فشاريم، همانی که هنوز هم به قتل و کشتار مسلمانان چچن مبادرت می کند، همانی که سالها منابع اين کشور را به غارت برده اند و همانی که حتی خدا را هم قبول ندارند. از طرف ديگر تمام انرژی صرف دشمنی با آمريکا می شود، همانی که شر طالبان را از سر افغانها کم نمود و در بوسنی به داد مسلمانان رسيد و به هر حال صدام را نیز نابود کرد (که اگرچه روش آن مقبول نبود) و از معدود کشورهای جهان اول است که دين رسمی و کتاب آسمانی و خدا در معادلات آن به وفور حضور دارد و به عنوان نمونه در پشت اسکناس هايشان می نگارند ما به خدا توکل می کنيم.
ستيز ما با آمريکا و اخوت ما با روسيه نه به دلايل خدا پسندانه است.

مد، پوشش و فرهنگ

تحرکات تازه ای که در کشور برای کنترل پوشش شروع شده است گاهی اوقات اسباب خنده اهل فن را مهيا می کند. دريغا که باز با سناريوی کودکانه تيشه به ريشه شعور و فهم و باطن مردم می زنند تا به هر حيله ای ظاهر را بيارايند.
آیا اين شمشير دو لبه روزی گردن فرهنگ اين مرز و بوم را دوباره و دوباره نخواهد زد. آیا جامعه کودک نگهداشته شده توسط نخبگان و قدرتمندان اگرچه در کوتاه مدت و تحت امر والدين سربراه باشد، روزی فريب شکلاتی را نخواهد خورد. آیا تاريخ را نخوانده ايم، دوره های اجتماعی را نديده ايم و بسی تاسف که تنها در مورد اتفاقات سياسی - مثل انتخابات گذشته - به بررسی عواملی که همه می دانند چيست می پردازيم، حال آنکه مشکل اصلی جای ديگر است. امروز جامعه ما همانند کودکی در خانواده طلاق پروش می يابد که اوليای آن هيج تجربه ای را بر اين کودک نمی تابند و نمی دانند که چه می خواهند مگر فرمانبری.