آیا گمنامی بهتر از بدنامی است؟
مقوله بسیار وسیعی است ولی اگر بخواهم اولین جوابی را که به ذهنم می رسد بگویم، اذعان می کنم که گمنامی بهتر است.
واقعيت اين است که روزهای کاری سختی را می گذرانم. عدم حضور در ايران و همزمانی اجرای پروژه ای جديد در شرکت و نتيجه اينکه کنترل کار از دست من تقريبا خارج شده است و می ترسم که دچار بدنامی شوم. يک تيم خوب بهترين سرمايه زندگی است. خواه تيم دو نفره خانواده و خواه یکصد نفره شرکت.
يک سال از اولين نوشته من می گذرد، و چه سريع گذشت. در اين يک سال دغدغه های فکری من تغییر چندانی نکردند ولی تاثیرات عملی تفکراتم در زندگی ام بسیار متفاوت و چشمگیر بوده است. به عبارت بهتر جوابهایی متفاوت برای سوالهایی ثابت بدست آورده ام. آیا اين نشانه تغيير است؟
سعی میکنم بيشتر بنويسم، تا اين دفتر خاطرات شکلی واقعی تر به خود بگيرد.
بهترين ايده تا زمانی که اجرا نشود فقط يک ايده است که چه بسا قابليت اجرا نیز نداشته باشد. به نظر می رسد انسان موفق کسی باشد که بهترين ايده ای را که می تواند به بهترین نحو اجرا کند انتخاب می کند. وگرنه دامنه خيال پردازی بسيار وسيع است.
آیا اين جمله امام علی که «بهتراين راه، اعتدال است» با در نظر گرفتن تمامی نظرها، همان بيان «خرد جمعی» نيست؟ چه ساده، چه راحت.
