سرمايه ايران

آيا کسی می تواند پس از نگاهی گذرا به ادب پارسی و مطالعه آثار پيشينيان به وجود زيباترين مفاهيم انسانی که در برگيرنده جديدترين منطقهای پسامدرنی و امانيسم می باشد، اذعان ننمايد. فرهنگ بزرگترين سرمايه ماست، شايد که حراستش کنيم.

تحريمهای جهانی

ديروز داشتم با دوستی در ايران صحبت می کردم. گفتم وضع تحريمها خيلی زندگی و ارتباط با ايران را سخت و دشوار کرده است. گفت که اين که چيز جديدی نيست، ما از اول انقلاب تحريم بوده ايم!
بله ما بعد از اشغال سفارت آمريکا و در سالهای بعد مورد تحريم آمريکا بوديم ولی آن در مورد آمريکا بود و بخشی از محصولات نظامی و تکنولوژی نفتی و ملياردها دلار پول مردم را صرف خريد همان موارد از دلالهای دست دوم و سوم کرديم. اما امروز داستان ديگری است. ما مورد تحريم دنيا قرار داريم و برای اولين بار در تاريخ جمهوری اسلامی تمامی دنيا ما را تحريم کرده است.
ديگر حتی دلال دست دوم و سوم حسابی هم وجود ندارد و ديگر فقط محدود به سلاح و مهمات نيست. اين تازه شروع ماجراست.

پوپوليستها دوام نمی آورند

پوپوليست ها کسانی هستند که آگاهانه و يا ناخودآگاه در جهت فريب مردم حرکت می کنند و با گفتن حرفهای عوام پسندانه که به آن اعتقاد دارند و يا ندارند نظر مردم را جلب می کنند. اينها بدون داشتن برنامه ای تدوين شده به بيان آرزوها می پردازند. رمز موفقيت اينها بودن در درون اپوزوسيون است ولی وقتی قدرت را در دست بگيرند و نتوانند کارهايی را که گفتند انجام دهند و به توجيه بپردازند اقبال عمومی را از دست می دهند و آن موقع خيالپرداز بودنشان آشکار می شود.
واقعبينانه دليل رويگردانی مردم از اصلاحطلبان هم همين واقعيت بود که آنها نيز نتوانستند اموری را که وعده دادند انجام دهند. اين تجربه تاريخ است.

احمدی نژادی شدن

روزهای سختی می گذرد. باور کنيم يا نه دنيا ديگر حتی حاضر نيست از ما پول بگيرد، چه رسد به اينکه به ما خيری برساند. ديگر بانکها پولهای ما را هم نگه نمی دارند.
روزگاری نه چندان دور را به ياد می آورم که ناراحت بوديم که مورد احترام نيستيم و گله مند که چرا با ما بد حرف می زنند و يا کار می کنند. امروز ديگر کار از کار گذشته، ديگر جواب سلاممان را نمی دهند.
واقعا احمدی نژادی شده ايم!

کار حرفه ای

امروز بعد از ۳ روز فعاليت، بالاخره دوره اصلی نمايشگاه تمام شد و من بار ديگر يک تجربه بسيار ارزشمند را بدست آوردم. ۳ روز حضور در يک نمايشگاه بين المللی (در خارج از ايران) در غرفه يکی از مهمترين شرکتهای حاضر در نمايشگاه که امکان بيش از ۱۵ ملاقات مهم و مذاکراتی بسيار سازنده با بزرگان را برای من فراهم کرد که با آن می توان ارتباطاتی که شايد در مدت ماهها تلاش به وجود می آيند را در تنها ۳ روز ايجاد کرد. برای اولين بار نقش بسيار اساسی و سازنده نمايشگاهها را فهميدم.
و چقدر تميز به تجارت می پردازند و از زندگی لذت می برند.

حجاب

از نظر جامعه شناختی، هيچ جايی ثابت نشده که حجاب برای جامعه بهتر از بی حجابی است. اين مسائل از قديم محل اختلاف بوده و هست و به نظر من نمی توان حکمی قطعی راجع به آن صادر کرد. نگاهی به مطالعات جامعه شناسی نيز مؤيد اين مطلب است که وجود آزادی هايی که در ايران به بی بند و باری تعبير می شود، جامعه سالمتری را می سازد و مثال بارز آن برای ما که ايران را می شناسيم، همين مملکت خودمان است که ناسالمترين و نا امن ترين نوع روابط اجتماعی را به نسبت آمريکا و اروپا دارد.
فلسفه انديشه اسلامی غالب در حکومت امروز ايران بر پايه تعبد است و نه کسب سعادت و اگر نگاه ما به دين از منظر تعبد باشد، پس آوردن توجيهاتی که حجاب ال است و بل که به راحتی با اندک مطالعه علمی و بررسی نمونه های اجتماعی نقض می شود از چه روست؟
از طرف ديگر واقعا راهی ندارد که متدينين قدرتمند در درون ايران تا وقتی که زورشان می رسد با بی حجابی و آزادی هایی که به بی بند و باری تعبير می کنند کنار بيایند، چراکه اگر قدرت دارند پس شرعا وظيفه دارند و چه بسا بعضی از آنها آرزو می کردند تا قدرتی نداشتند. از اين رو ست که حکومت بايستی موضع خود را کاملا روشن کند تا مردم دچار دوگانگی بيشتر نشده، ضربه های فرهنگی بيشتری را متحمل نشوند. وضعيت امروز برای هيچ يک از طرفين ماجرا رضايت بخش نيست.

مبارزه

دنيای عجيبی است. مبارزان ديروز حکام امروز هستند و امروز مبارزان مخالف خود را دارند. همان شجاعت، همان مصيبت و همان رزم.

حريم شخصی

موضوع حريم شخصی افراد، موضوع روز دنيای امروز است. آيا تا به حال فکر کرده ايم که چرا با جريان انگشت نگاری و شنود مکالمات و غيره توسط دولتها مخالفت می شود. اگر ريگی به کفش کسی نباشد چرا بايد مخالفت کند؟
از جواب يک سئوال ديگر برای درک بهتر مسئله می توان بهره جست. چرا نظاميان نبايد در امور سياسی دخالت کنند؟ آيا يک نظامی صلاحيت رياست جمهوری را ندارد؟ واقعيت اين است که نظاميان به واسطه آموزشهايی که می بيند دارای توانمندی های متنوعی می باشند، پس چرا نبايد در سياست حضور يابند؟
دلايل متنوعی برای اين امر می توان ذکر کرد که يکی از اصلی ترين آنها، جلوگيری از امکان سوء استفاده به دليل عدم برابر و توازن نيروها و امکانات می باشد. به اين معنی که در يک رابطه و رقابت سالم بايستی طرفين از يک مرتبه توان باشند همانطور که در کشتی اوزان مختلف در دسته های مختلف رقابت می کنند. از اين رو اگر يک طرف رقابت سياسی کسی با قدرت اسلحه باشد، امکان رقابت سالم در معرض تهديد قرار می گيرد و سياست مداری که قدرت نظامی در اختيار داشته باشد را ديگر نمی توان از قدرت به پايین کشيد.
در مورد رابطه مردم با حکومت، از آنجايی که اصولا حکومتها از نيروی زيادی در برابر افراد جامعه برخوردار می باشند و راههای قانونی و غير قانونی زيادی جهت تحت فشار قراردادن مردم دارند، تنها عامل محافظ احتمالی افراد جامعه در مقابل حکومت ها عدم دسترسی حکومت به تک تک افراد در مقياس جامعه می باشد، بدين مفهوم که يک حکومت از موقعيت تمامی افراد جامعه در هر لحظه مطلع نمی باشد که اين امر، امکان فشارهای احتمالی همگانی و صنفی و بعضا فردی را از حکومتها می گيرد.
همانطور که نظاميان افراد مدير و توانمدی هستند ولی با توجه به خطرات احتمالی در سياست از آنها استفاده نمی شود، اطلاعات شخصی نيز برای کشف جرم مناسب است اما با توجه به خطر آن نبايد از آن بهره جست.
حق هر انسان بی گناهی است که اطلاعات شخصی اش را محرمانه نگاه دارد و بی گناهی افراد پيش فرض اوليه هر سيستم دموکراتيک می باشد.

انقلاب

سالروز انقلاب بهمن ۵۷ فرا رسیده است. تاريخ معلم انسانهاست، و به راستی که چنين است. بعضی وقتها فکر می کنم اگر روزی که شاه صدای انقلاب را شنيد و وعده تحقق آزادی را داد، مردم به او يک فرصت ديگر می دادند کار بهتری بود و نتيجه بهتری برای مبارزات اگرچه هيچ تضمينی برای حرف شاه وجود نداشت.
به اطراف خودمان نگاه کنيم، ايران از نظر تمدن و دموکراسی و آزادی با همين وضعيت امروزش يک سر و گردن از همه بالاتر است. به عنوان نمونه در امارات متحده عربی با آن همه ادعا تنها يک مجلس مشورتی وجود دارد که به شيخ مشورت می دهد و انتخاباتش به صورت بسته با رای گيری از افراد خاص برای رای دادن به افراد خاص ديگری شکل می گيرد!
اينجا هنوز ابتدای راه است. ما هم هنوز در ابتدای راهيم.

گم نامی

آیا گمنامی بهتر از بدنامی است؟
مقوله بسیار وسیعی است ولی اگر بخواهم اولین جوابی را که به ذهنم می رسد بگویم، اذعان می کنم که گمنامی بهتر است.
واقعيت اين است که روزهای کاری سختی را می گذرانم. عدم حضور در ايران و همزمانی اجرای پروژه ای جديد در شرکت و نتيجه اينکه کنترل کار از دست من تقريبا خارج شده است و می ترسم که دچار بدنامی شوم. يک تيم خوب بهترين سرمايه زندگی است. خواه تيم دو نفره خانواده و خواه یکصد نفره شرکت.

يک سال

يک سال از اولين نوشته من می گذرد، و چه سريع گذشت. در اين يک سال دغدغه های فکری من تغییر چندانی نکردند ولی تاثیرات عملی تفکراتم در زندگی ام بسیار متفاوت و چشمگیر بوده است. به عبارت بهتر جوابهایی متفاوت برای سوالهایی ثابت بدست آورده ام. آیا اين نشانه تغيير است؟
سعی میکنم بيشتر بنويسم، تا اين دفتر خاطرات شکلی واقعی تر به خود بگيرد.

از ايده تا عمل

بهترين ايده تا زمانی که اجرا نشود فقط يک ايده است که چه بسا قابليت اجرا نیز نداشته باشد. به نظر می رسد انسان موفق کسی باشد که بهترين ايده ای را که می تواند به بهترین نحو اجرا کند انتخاب می کند. وگرنه دامنه خيال پردازی بسيار وسيع است.

«خير الامور اوسطها»

آیا اين جمله امام علی که «بهتراين راه، اعتدال است» با در نظر گرفتن تمامی نظرها، همان بيان «خرد جمعی» نيست؟ چه ساده، چه راحت.